Oğluma Mektubum...

Minik Adamım,

Birlikte yepyeni bir yolculuğa başlayalı 1 yıl olmuş. Ne kadar uzun, ne kadar dolu ve ne kadar güzel bir yıl olmuş. Kendi yolculuğumu bir kenara bırakıp, kendimi sadece senle bütünlediğim bir yıl.

Benden nasıl “anne” olur demiştim, ilk hamile olduğumu öğrendiğimde. Ben daha neyim ki? Hayatımda kendimi –hiç- olarak hissettiğim tek andı belki de. Oysa seni kucağıma verdikleri ilk an, minicik ellerini tuttuğum ilk an “anne” oldum ben. Birden büyüdüm, olgunlaştım.

Sen doğduğundan beri daha çok okuyup daha çok yazıyor. Daha çok susup, daha çok dinliyorum. Her duyduğumu koca bir adammışsın gibi sana anlatmak istiyorum. Meğer ne çok şey varmış sana biriktirdiğim. Anlatmak istediklerimi sıralıyorum, sabırla bekliyorum büyümeni.

Sensiz gittiğim her yere aslında seni de götürüyorum yanımda. Yemeğini yedi mi ? Uyudu mu? Beni özlemiş midir? Sevgilisiyle buluşacak her aşık gibi heyecanla dönüyorum yanına. Kocaman sarılıp, kimseye benzemeyen o kokunu çekiyorum içime. İyi ki diyorum, iyi ki varsın sen.

Birçok duygu var hayatta. Mutluluk, hüzün, sevgi, aşk… Zamanla hepsini tadıyor insan sırasıyla. Senin bana getirdiğin ise hiç bilmediğim, tarif edemediğim sadece sana özel bir duygu oldu bende. Biraz hüzünlü ama bir o kadar da mutluluk dolu bir duygu. Bir çocuğun annesine yaşattığı bu güzelliği başka kimse yaşatamazmış meğer. Şimdi daha iyi anlıyorum.

Bu geçen bir yılda bütün bu güzelliklerle gelmişsin bana bebeğim. Ben sana sürekli yeni şeyler öğretmeye çalışırken aslında sen bana anneliği öğretmişsin. Hem de hiç uğraşmadan.

Gözlerine bakmaya doyamadığım, yüzünü öpmeye kıyamadığım, içimin en güzel yerindeki Minik Adam! Bugün senin doğum günün, bugün benim doğum günüm…

İyi ki doğdun, iyi ki varsın ve iyi ki ben senin annenim. Allah’a şükürlerimin en başındasın.

Seni çok seviyorum canım bebeğim…

ANNEN